Żywioły

Port jest pusty tak jak i uliczka karkołomnie biegnąca w stronę nabrzeża. Wiatr idący od morza nie niesie ze sobą tłustego zapachu ryb a jedynie słoną zapowiedź sztormu. Szarpie olinowanie, wgryza się w drewniany pirs rozzłoszczoną pianą grzywiastych fal. Chłoszcze kipielą ścianę fiordu mając nadzieję, że w końcu dosięgnie moich nóg.
Stoję na krawędzi żywiołów łapiąc we włosy niepokorny wiatr. Suknia tańczy, łopocze jak żagiel.
Woda i powietrze. Ziemia pod stopami.
Wszystkie żywioły przenikają się ze sobą. Ziemia jest najcichszym, najbardziej spokojnym z nich. Jest opoką, matką wydającą na świat nowe istnienie i miłosiernie otulające jego fizyczność w ostatecznym śnie. A przecież rozszalała w ognistym tańcu liże upiornym gorącem zbocza wulkanu, pchnięta wiatrem toczy grzmiące lawiny, drapieżnie wygładzając kamienną suknię gór.
Jest domem, życiem i śmiercią. To od niej odbijasz się stopami by latać. To jej szukasz opuszkami palców, gdy tonąc zachłystujesz się wodą.
Nie ma granic. Wszystko się przenika. Żywioły, świadomość i podświadomość. Nawet rozkosz jest rodzajem bólu a sen częścią rzeczywistości.

Lela

Prelude - Vangelis