30 gru 2018

Opowieść pisana drewnem

Wszystko zaczęło się od starego sadu mojego wuja, po którym biegałam jako dziecko… 
W którym jadłam wiśnie, wspinałam się na jabłonie z moim bratem i przez który biegłam jak szalona do przytulonego do sadu lasu - wskakiwałam rozpędzona jak torpeda w ścianę krzewów i drzew - wprost na pochyłą ścianę wąwozu… a potem w dół między drzewa, płosząc zające kopiące norki, a czasem sarnę… 
Pamiętam chropowatą korę najlepszej czereśni w okolicy… Żadna drabina nie pozwalała nam dosięgnąć do najwyższych gałęzi, w których szalały szpaki zajadając się najsłodszymi owocami…   

Ale drzewa też umierają. I z czasem pozostaje tylko smutne, bezlistne drzewko, z którym nie da się nic zrobić… Wykarczowane drzewko żal spalić pod kuchnią, pozwolić zbutwieć w sadzie też nie można... zbudować nic się z niego za bardzo nie da, prostych desek też z tego nie będzie… 

Ale gdy przetnie się taki pień w poprzek i okoruje - odsłania cuda! Odsłania całą urodę natury - skrupulatnie odmierzające upływ czasu słoje… Linię pnia - ze wszystkimi bliznami, sękami, miejscami, w których drzewo postanowiło lekko odgiąć się w prawo, skręcić ciutkę w lewo tylko po to by jeszcze szerzej, jeszcze wyżej sięgnąć konarami w stronę słońca… 
Ukazuje nacieki, ciemniejsze i jaśniejsze odcienie - cały ten przepiękny krajobraz wewnętrznego życia i zawiłych losów… 

I tak, razem z wujkiem zaczęliśmy kolekcjonować stare, wykarczowane drzewka… Stodoła wypełniła się cudaczkami. Sąsiedzi też czasem coś podrzucą - bo co tu zrobić z korzeniami modrzewia czy robinii akacjowej? 
A my tniemy, my szlifujemy… pozwalamy drewnu złapać oddech… odpocząć, poleżeć. 
A potem miesiącami pokrywamy suche drewno olejami i woskami, by wydobyć jeszcze więcej szczegółów, jeszcze więcej piękna ukrytego w dzikim, szalonym drewnie - do niczego innego nie podobnym. Pięknym samym w sobie… 

Patrzę na nie i nie widzę desek do krojenia - ale rzeźby. Mogę podać na nich jedzenie… Ale czasem trochę mi żal… Widzę tu przecież baśń. Widzę, stary sad… 
Poranną mgłę, wilgotną trawę… 
Czuję zapach dojrzewających owoców, 
Słyszę śpiew ptaków… brzęczenie pszczół… 
Moich towarzyszy i przyjaciół zaklętych w pnie drzew.



Tekst i deski - Moonah



4 komentarze:

  1. Pięknie opowiedziałaś o drzewach:)ileż trzeba mieć fantazji w sobie żeby w kawałku drewna zobaczyć jego historię:))pięknie:))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję w imieniu Moonah. Jeszcze nie obczaiłam jak dodać współtwórcę do bloga :)

      Usuń