Przepowiednia. część II

Morski wiatr chłodził policzki rozgrzane ostrym, południowym słońcem, dźwięczał delfinim śmiechem szarobłękitnego stada raz po raz wyskakującego nad wodę poszarpaną pienistymi grzywami. Statek mknął po falach zdając się ledwie muskać powierzchnię malachitowego morza.
-Moja matka cię tu przysłała. Prawda? -w pełnym życia, ogorzałym młodzieńcu z trudem można było rozpoznać blady cień książęcego syna. Ręce splótł na piersi widocznej spod rozchełstanej koszuli, kasztanowe oczy patrzyły na wieśmę wyzywająco. -Nie wrócę tam. Nigdy w życiu! -warknął przez zaciśnięte usta.
-Pięknie tu. -Margo zdawała się nie dostrzegać gniewu młodzieńca. -Nie każdy potrafi wykreować tak barwny świat i w dodatku tchnąć w niego życie.
-Eee...dziękuję...-słowa wieśmy mile połechtały dumę księcia. -Tam, na horyzoncie są wyspy koralowe. -porzuciwszy butną pozę przechylił się przez reling, wskazując dłonią na linię styku morza z miękką bladością nieba. -Dopłyniemy tam za dwa dni.
-W świecie który porzuciłeś też są wyspy koralowe.
-Nie dla mnie. -młodzieniec spochmurniał. -Matka wierzy w przepowiednię wróżki i nie pozwala mi opuszczać zamku. Nawet nasze ogrody są dla mnie zamknięte. -książę wbił wzrok w horyzont. -Dlatego nigdy tam nie wrócę. Rozumiesz?
-Twoje ciało potrzebuję cię, by żyć. -wieśma położyła dłoń na ręce młodzieńca. -Jeśli ono wyda ostatnie tchnienie, ten świat też przestanie istnieć. Zaufaj mi. Wróć a ja porozmawiam z twoją matką.
-Próbowałem jej tłumaczyć. To nic nie da.
-Ale ty nie jesteś wieśmą...
***
Drzwi do komnaty w której przebywała Księżna ze Smokiem otworzyły się mało delikatnie, odłupując pas złoconej sztukaterii i zostawiając nieładną dziurę w jedwabiu okrywającym ścianę. -Książę chętnie napije się gorącego rosołu. -powiedziała Margo, jak gdyby nigdy nic siadając w jednym z foteli. -Pozwoliłam sobie wydać służbie odpowiednie polecenia. -coś w głosie wieśmy sprawiło, że Księżna która już zrywała się z miejsca by gnać do pokoju syna, zatrzymała się w pół gestu i niepewnie spojrzała na kobietę. -Jak? Jak udało ci się tego dokonać?
-Najpierw proszę odpowiedzieć na jedno pytanie. -zielone oczy pociemniały gniewem. -O jakiej przepowiedni mówił Książę?
-Przepowiedni? Z pewnością chodziło mu o tą wygłoszoną przez jedną z wróżek w dniu jego narodzin. Zgodnie ze zwyczajem..
-Tak, znam ten zwyczaj.
-No więc jedna z wróżek przepowiedziała mojemu syneczkowi, że zostanie wielkim odkrywcą i nie dane mu będzie umrzeć w rodzinnym zamku. Postanowiliśmy więc z mężem, że młody książę nigdy nie opuści progów domu i tym samym nigdy nie podda się śmierci.
-Chroniąc przez śmiercią pogrzebaliście go za życia. -powiedział cicho Smok, odstawiając pusty kielich. -Zamknęliście dziecko w klatce własnych lęków.
-A on otworzył wrota do innego świata i uciekł...-dodała Margo. -Nie zatrzymam go tu siłą. Jedyne co możesz zrobić, by zakotwiczył się w tej rzeczywistości, to pozwolić mu realizować marzenia.
-Ale wtedy umrze! -jęknęła Księżna, zaciskając dłonie na podłokietnikach.
-A teraz żyje? -zapytał Smok.
***
Morski wiatr chłodził policzki rozgrzane ostrym, południowym słońcem, dźwięczał delfinim śmiechem szarobłękitnego stada raz po raz wyskakującego nad wodę poszarpaną pienistymi grzywami. Statek mknął po falach zdając się ledwie muskać powierzchnię malachitowego morza. Młody Książę przesłonił oczy ręką i zapatrzył się w linie horyzontu. Gdzieś tam były wyspy koralowe...

Obraz to kadr z filmu "Opowieści z Narni: Podróż Wędrowca do Świtu"