Smoczna kuchnia - czyli "cesarskie bułeczki"

Margolota wracała ze wsi niezwykle zadowolona. Choć ciężki, wiklinowy kosz dawał się jej we znaki obijając nogi opasłym brzuszyskiem, to przecież pod lnianą ściereczką same skarby niosła. Jajeczka od stoickich kur piekarzowej i mały garnczek miodu, który udało jej się wyprosić od pszczelarza. Teraz, na progu wiosny, płynnego złota jak na lekarstwo zostało i tylko wieśmowy uśmiech (no i maść na odciski) sprawiły, że pszczelarz uszczknął nieco ze swych ostatnich zapasów.
Szła więc Margolota do domu, kosz co i rusz z ręki do ręki przekładając, radując się z zieloności, co na wyścigi przez burą ściółkę przełaziła i kombinując, coby tu dziś za ciasto wyczarować. Smok oburczał ją ostatnio za to, że krasnoludzkiej połowicy wszystkie ciastka oddała, jemu jedynie zapach słodki zostawiając, no to teraz trzeba by uczynić zadość owemu smutkowi smoczemu.
-Piec coś będziesz? -zainteresował się, złotym okiem łypiąc w stronę makotry, którą zaraz po powrocie do chaty na stole ustawiła.
-Ano będę. -wieśma odmierzyła trzy szklanki mąki orkiszowej i zakrzątnęła się po izbie w poszukiwaniu cukru, który to musiała od Smoka chować.
-Ciastka? Z rodzynkami? -zapytał mlaszcząc rozwidlonym językiem.
-Nie. Bułeczki. Bez rodzynek.
-Jakie bułeczki?
-No właśnie nie pamiętam jak się nazywały. Coś chyba od nazwiska jakiegoś Niemca? -Margolota zmarszczyła piegowaty nos.
-Alshimer? -usłużnie podpowiedział Smok, starając się ukryć złośliwy uśmiech.
-Kajzer! -fuknęła wieśma. -Kajzerki.
-A..to takie bardzo cesarskie bułeczki. Naprawdę nie mogą być z rodzynkami?
-Pewnie mogą, ale te będą bez rodzynek. I tak skrzydła ci trzeszczą w stawach, jak chcesz się od ziemi oderwać. Pora przejść na dietę!
-Jasne. Jeszcze trochę a każesz mi jeść tekturę...
-Jaką tekturę? -Margolota wreszcie znalazła cukier ukryty za woreczkiem suszonych grzybów i dosypała do mąki jedną czubatą łyżeczkę.
-No te chrupkie coś, czym odżywiają się modelki. Czemu tego cukru tak mało? Sypnij więcej!
-Tyle wystarczy. I nie, nie każę ci jeść tektury. -rozkruszyła do makotry 20g drożdży, dodała dwie łyżki masła, płaską łyżeczkę soli, wbiła jajko i wlała 3/4 szklanki letniej wody. -Po prostu dziś zamiast ciastek będą...kajzerki. A teraz proszę. W ramach odchudzania. Smocza siła robocza. -podsunęła Smokowi makotrę. -Zagniataj do momentu aż ciasto będzie zupełnie gładziutkie. Potem odstawimy je na dziesięć minut żeby otrząsnęło się z szoku, a potem znów je zagnieciesz solidnie.
-I znowu odstawiamy? -Smok przykrył miskę z ciastem lnianą ściereczką.
-Tak. Tym razem na godzinę, w ciepłe miejsce. Potem dzielimy je na osiem części, z każdej formujemy bułeczkę, nacinamy nożem i układamy na blasze wyłożonej papierem do pieczenia (żona krasnoluda wie o co chodzi). Bułeczki rosną sobie jeszcze spokojnie z 45 minut a my staramy się rozpalić piec do temperatury 225 stopni. -Margolota wyciągnęła kameleona z popielnika, gdzie słodko drzemał w gorącym popiele i otrzepawszy go delikatnie włożyła do pieca.
Bułeczki wsunięte do dobrze rozgrzanego pieca piekły się krótko. Wystarczyło 20 minut a były pięknie przyrumienione i gotowe. Gdy tylko wystygły, wieśma przekroiła jedną na pół i suto polała złocistym miodem. -Proszę. -wręczyła Smokowi. Może nie ciastko, ale równie smakowite.

ps. Smok przeczytał powyższy przepis i podrapał się zafrasowany po łuskach. -Wiesz co, Margoś. Ja bym jeszcze dopisał na wszelki wypadek: „W trakcie eksperymentów kulinarnych nie ucierpiało żadne zwierzę”, bo może ktoś nie pamięta, że mamy wulkanicznego kameleona i będą chcieli takiego zwykłego do pieca wkładać..Zawsze to rodzina. Daleka, ale...