Książę powraca

Mijały miesiące. Las dawno już zdążył zapomnieć o echu trąbek książęcego orszaku a ludzie przestali gadać o niecodziennej wizycie w chatce wieśmy. Wszystko wróciło do normy, jeśli w ogóle w wypadku Margoloty i Smoka można mówić o jakiejkolwiek normie. I naraz, pewnego dnia na ścieżce wiodącej do wieśmowego obejścia, zatętniły końskie kopyta. Tym razem jednak Książę przybył sam. Bez orszaku, bez złotej karocy i dumy w książęcym wejrzeniu.
Przygarbiony, poszarzały, cichutko zapukał do drzwi chatki.
-Znalazłem szczęście. -wyszeptał, gdy tylko Margo wpuściła go do izby. -Było tak piękne i cenne, że zamknąłem je w okutej skrzyni i zaniosłem do skarbca. Codziennie schodziłem do podziemi, zamykałem drzwi na klucz, uchylałem wieko skrzyni i radowałem się cudownym blaskiem mojego szczęścia. Robiłem wszystko, by nikt go nie zobaczył, nie ukradł. Strzegłem go jak oka w głowie, ale ono z tygodnia na tydzień bladło i malało. Jego blask już nie rozświetlał skarbca a jedynie pełgał po ścianach skrzyni w której je ukrywałem. -książę sięgnął za pazuchę i wyjął maleńkie zawiniątko. Po rozchyleniu płatka złotogłowiu Margo zobaczyła ukryte w nim maleńkie, ledwo opalizujące szczęście.
-Co mam zrobić, żeby znów stało się silne i piękne? -zapytał zrozpaczony książę.
-Pokaż je ludziom. -szepnęła wieśma, gładząc światełko opuszkiem palca. -Szczęście rośnie tylko wtedy, gdy się nim dzielisz. 

 

Obraz pochodzi z galerii: http://jshauk.deviantart.com/