Czekolada z dawką romantyzmu

Warszawianki pewnie się obrażą, jak napiszę, że nie lubię Warszawy. Ja jestem panie dzieju prowincjonalna kobietka. Zgiełk, ruch, zatłoczone ulice, bezosobowość, przerażają mnie i niczym się nie różnią do bruegel'owskiego piekła. No może ludzie cieplej odziani....
Jednak do stolicy pojechałam. Do Jednoskrzydłej na czekoladę z pozytywnymi wibracjami. Ania prócz czekolady zafundowała mi full serwis. W skład pakietu weszły nocne polek rozmowy, cisza za oknem, w której tylko cykania świerszczy brakowało, muzyka pieszcząca nie tylko słuch, ale i wkradająca się w duszę tak głęboko, że nie dała się stamtąd wygonić co poskutkowało tym, iż wróciłam obładowana płytami. Aha, w bonusie były dwa rozmowne i tulaśne koty, możliwość podstępnego ograbienia Drzewa Sekretów z jego sekretów...i czkawka (będąca świadectwem, że istnieją ludkowie, którzy o mnie myślą).

Poranna kawa zrobiona kochanymi łapkami Anulki, śniadanie podane pod nos które jadłyśmy w kuchni, bo "na salony" nie chciało nam się wychodzić, czekolada o pierwszej w nocy, którą delektowałyśmy się w strojach wieczorowych (piżamy)...ploty o facetach i mężczyznach....Naprawdę Aniu. Zbyt krótko to wszystko trwało.