Grzybobranie

Grzybów było w bród: chłopcy biorą krasnolice,
Tyle w pieśniach litewskich sławione lisice,
Co są godłem panieństwa, bo czerw ich nie zjada,
I dziwna, żaden owad na nich nie usiada.
Panienki za wysmukłym gonią borowikiem,
Którego pieśń nazywa grzybów pułkownikiem.
Wszyscy dybią na rydza; ten wzrostem skromniejszy
I mniej sławny w piosenkach, za to najsmaczniejszy,
Czy świeży, czy solony, czy jesiennej pory,
Czy zimą. Ale Wojski zbierał muchomory.

Uwielbiam zbierać grzyby. To zaiste moja ulubiona forma zbieractwa śródleśnego. Nie kłuje jak maliny czy jeżyny, jest znacznie większe od jagód...W tym roku zaś można było napełnić koszyk przysiadając po prostu zadem na jakimś pniaczku i zbierając grzybki rosnące dookoła. Szał ciał i uprzęży dla leniwych.

Pojechaliśmy z mężem do lasu razem z moimi rodzicami, którzy mieszkają na skraju puszczy Knyszyńskiej. Z miejsca podzieliliśmy się na dwie brygady. Jedna (mój tata i mąż) latała z piórkiem w de hołdując przekonaniu, że ilość grzybów jest wprost proporcjonalna do ilości przebytych kilometrów. Dwa leniwce, czyli moja mama i ja krążyłyśmy mniej więcej w tym samym miejscu z dwóch powodów. Pierwszym był ten, że wystarczy nam się obrócić ze dwa razy a natychmiast tracimy rozeznanie kierunków i w razie czego odnalazły byśmy się dopiero w Rzymie, (bo jak wiadomo tam wszystkie drogi prowadzą), drugi powód z minuty na minutę coraz bardziej obciążał nam koszyki. Po prostu grzybów było tyle, że naprawdę, nie miałyśmy ochoty ich tak zostawiać w imię dzikiego biegu przełajowego.