Lokatorzy

-Skarbie, coś mruczy za ścianą w sypialni. -zasygnalizowałam mężowi drobny, aczkolwiek uciążliwy o 2 w nocy problem.
-Nie przesadzasz aby? Najpierw mi wmawiasz, że chrapię a teraz znowu ściana ci mruczy! Weź się przerzuć na jakieś harlekiny bo ta literatura fantasy na mózg ci pada.
-O..a teraz skrobie! No posłuchaj!!
Mąż nadstawił rozespane ucho. Faktycznie. Skrobie...i tak jakby mruczy. Ki czort? -Spać tam do jasnej anielki a nie mruczeć! - Zaradził po męsku. Solidne palnięcie pięścią w ścianę ucięło wszelakie niepokojące odgłosy.
Rano obejrzeliśmy dokładnie ścianę zewnętrzną wraz z szalówką. Ukochany stwierdziwszy, że to na pewno mysz się zalęgła, postawił pod ścianą (na zewnątrz) pułapkę. Nie złapało się nic. Ani mysz, ani nasz kot ani tym bardziej pies. Nie złapał się też nasz młodszy syn - czym byłam najbardziej zaskoczona.
W nocy - znów mruczy.
-Wiesz kochanie..ale po mojemu to myszy raczej piszczą...-zaznaczyłam nieśmiało.
-Może to wyjątkowo zadowolona mysz? W sumie akurat nad naszym łóżkiem siedzi, więc pewnie jej się udziela.
-Jak dalej będzie mi tu chrobotać, to nasze życie małżeńskie legnie w gruzach. -zagroziłam.
Następnego dnia luby przytargał drabinę i odkręcił szalówkę. Faktycznie. Wełna mineralna jakaś taka wydeptana...Sięgnął głębiej i naraz zaczął dziko podrygiwać jednocześnie mówiąc bardzo brzydko o rodzinie bliżej niesprecyzowanego stwora kryjącego się pod dachem. Nie minęła chwila jak spod ocieplenia wyroiły się ....OSY!
Nigdy nie widziałam, żeby ktoś tak szybko schodził po drabinie....
Prolog.
Mąż "ugryźnięty" dwa razy, osy wyprawione Raydem na tamten świat, za ścianą nic już nie mruczy. THE END.