"Równowaga - przeżytek czy konieczność"

Szkoła Magii i Alchemii oraz Wydział Leczenia Skutków Ubocznych mieściły się na rozległej parceli w południowej części Stolicy. Trafiali tu najlepiej rokujący młodzi ludzie, elfy a czasem i brodaty krasnolud, chcący zgłębiać tajniki zamiany ołowiu w złoto. Teraz jednak studenci dostali parę dni wolnego a gmach uczelni otworzył swe podwoje dla uczestników Spotkania Integracyjnego pod hasłem „Równowaga - przeżytek czy konieczność”
Obwieszona portretami ściana auli reprezentacyjnej przypominała ewoluujący ser, w którym raz po raz otwierały się i zamykały okna teleportów. Obsługa Zjazdu próbowała co prawda zapanować nad tą samowolą i brakiem poszanowania dla wizerunków szacownego grona pedagogicznego, ale wkrótce opadła z sił i wzdychała tylko smętnie, gdy kolejny mag z cichym „plop” pojawiał się w miejscu zamyślonej twarzy rektora. Na miotły wetknięte w złoty puchar Uczelni Roku już przestano zwracać uwagę, tak jak i na Zwierzęta Mocy pełzające, latające czy brykające wesoło po adamaszkowych dywanach. Czasem tylko przez salę przemykał cień woźnego z szufelką, dyskretnie usuwając niektóre efekty owego brykania.
Margolota dotarłszy do stołu z przekąskami właśnie wybierała na porcelanowy talerzyk fikuśne kanapeczki i ciasteczka, gdy światło rzucane przez kryształowy kandelabr przesłoniła jej sylwetka lewitującego maga.
-Może kanapeczkę? -wieśma zadarła głowę i uniosła do góry talerzyk.
Chudzielec ubrany jedynie w turban i coś w rodzaju etnicznej pieluszki otworzył jedno oko i spojrzał na Margolotę pogardliwie. -Czerpię energię z kosmosu. Nie potrzebuję fizycznej strawy, by doskonalić ducha. -burknął, zaplątując chude nogi w skomplikowany węzeł.
-Jak chcesz. -wieśma wzruszyła ramionami. -Ale te pączki są naprawdę przepyszne.
-Jestem ponad ziemskie namiętności. -mag zamknął oko i ostentacyjnie uniósł się odrobinę wyżej.
-Jak możesz pomagać ludziom, skoro straciłeś kontakt z rzeczywistością? -Margolota oblizała z palców konfiturę i sięgnęła po kolejnego pączka.
-Ja, który rozmawiam z samymi Bogami nie będę się zniżał do przyziemnych spraw maluczkich! Mam wyższe cele! -mag spojrzał na Margo z poziomu lewitacji i odfrunął na chmurce swojej pychy.
-Widziałeś go? -fuknęła wieśma, przepychając się w stronę Smoka kontemplującego paterę z kandyzowanymi owocami. -Co komu przyjdzie z oświecenia, jeśli owe światło zachowa jedynie dla siebie?
Smok delikatnie zdjął z głowy czyjąś Żabę Mocy i mrugnął złotym okiem do rozeźlonej Margoloty. -Taki lewitujący Mag jest czasem potrzebny, żeby pokazać innym co się stanie, gdy w pogoni za rozwojem osobistym odetniemy korzenie wiążące nas z ziemią. -powiedział, rozglądając się po suto zastawionym stole.
-A może należy je odciąć, żeby się uwolnić? -wieśma spojrzała na Maga krążącego wokół kandelabra.
-Od czego chcesz się uwalniać, pisklaku? -Smok nabił na pazur kanapkę.
-Chociażby od przeszłości...
-Przeszłość to droga jaką przebyłaś do tu i teraz. To nauka, jaka była potrzebna, dziedzictwo. Pakiet szczęścia z jakim każdy z nas przychodzi na świat. Nie, Margo. Nie o odcięcie tu chodzi a o odsłonięcie owych korzeni i zrozumienie ich mocy. Inaczej zaczniesz lewitować jak ten tam..i ominie cię cały zachwyt nad światem w którym żyjesz. A to bardzo piękny świat...-Smok przełknął kanapkę i uśmiechnął się szeroko. -Jeśli tylko nie patrzy się na niego z góry...a prosto w oczy.
-A czy korzenie nie sprawią, że zaprzepaszczę szansę sięgnięcia wyżej? -wieśma ciągle nie wyglądała na przekonaną. Może jakąś cząstką duszy zazdrościła Magowi zrzucenia płaszcza fizyczności?
-A czy drzewo nie czerpie siły zarówno z ziemi jak i z nieba? -smok zmierzwił ciemną czuprynę Margo. -To jest właśnie ta równowaga....

 

Obraz: okładka z płyty Steel Prophet "Messiah"