Patrz!

Słońce chyliło się już ku zachodowi a po śniegu pełgały coraz dłuższe, niebieskie cienie. Margo pozałatwiawszy wszystkie sprawy i objadłszy się drożdżówką u piekarzowej, w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku kierowała się ku ścieżce wiodącej do wieśmowej chatki. Jednak przechodząc mimo karczmy zatrzymała się, słysząc słodkie tony liry dochodzące z karczemnej izby. Rozpychając tłum łokciami dobrnęła do źródła muzyki.
Siwiuteńki starzec właśnie przerwał grę i teraz gawędził wesoło z otaczającymi go wieśniakami. Oczy pokryte bielmem otaczała sieć zmarszczek pogłębiających się przy każdym uśmiechu lirnika, gdy opowiadał o szerokim świecie, jaki przemierzył mając wnuka za przewodnika. Każda jego opowieść była jak rozradowany wróbel dokazujący między statecznymi kwokami. Margo zasłuchała się w tej ciepłej magii słów splecionych niteczkami szczęścia i trwała zaczarowana, nim starzec nie skończył gawędy.
-Powiedz mi. -zagadnęła, gdy ugasiwszy pragnienie odstawił dzban po mleku. -Jak to jest, że choć jesteś niewidomy, tak piękne obrazy wymalowałeś swoimi opowieściami?
-Bo tylko moje oczy są ślepe. -uśmiechnął się lirnik. -Moja dusza nie. 

 

Autorem obrazu jest  Autumn Skye Morrison