Jesteś wyjątkowy.

Łomotanie do drzwi wieśmowej chatki rozległo się jeszcze zanim pierwszy promień zimowego słońca zdążył połaskotać Margo w piegowaty nos.
Złorzecząc tak, że korniki w stołowej nodze dostały niestrawności, wieśma narzuciła chustę na nocną koszulę i mało przytomnie podreptała do sieni.
-Co się stało, przyjaciółko?! -widok zapłakanej Elfki w mig przegonił ostatnie strzępki snu.
-Miłomir! -szlochała Elfka. -Nogę złamał idąc do mojego domu. Moim braciom zbliżyć się do siebie nie pozwala i zamarznie rychło, jak kto go z zaspy nie wydobędzie!
Nie minęła chwila a Smok ostrożnie wylądował na polanie, obok pechowego krasnoluda. Wieśma z Elfką ześliznęły się z łuskowatego grzbietu i podeszły do pojękującego nieszczęśnika.
-A cóż to jest? -Margolota z niebotycznym zdumieniem wygrzebała ze śniegu drewnianą konstrukcję przymocowaną do butów Miłomira.
-Szczudła. -bąknął smętnie krasnolud. -Chciałem być wysoki jak inne elfy, żeby moja pani nie musiała mnie w trawie szukać. Mógłbym wtedy biegać za nią rączo jak jelonek. Mógłbym śpiewać pieśni, które nie więzłyby w krzakach jak moja broda, tylko leciały z echem hen daleko...
-Przecież kocham cię takiego jakim jesteś. -szepnęła Elfka, całując krasnoluda w wilgotny ze wzruszenia nos.
-Ty nie umiesz śpiewać pieśni. -trzeźwo zauważyła wieśma, usztywniając deseczkami złamaną, krasnoludzką kończynę.
-Za to metal w twoich dłoniach śpiewa a klejnoty nabierają magicznego blasku. -Smok rozłożył skrzydło, by krasnoludowi łatwiej było wdrapać się na jego grzbiet. -Nie porównuj siebie z innymi. -dodał, wzbijając się w powietrze. -Nie umniejszaj swojej wartości tylko dla tego, że nie potrafisz zrobić rzeczy jakie robi ktoś inny. Skup się na tym, co wychodzi ci najlepiej i bądź z tego dumny.

Autorem obrazu jest Filgate