Herbatka z wiedźmami

Pewien mędrzec imieniem Terry, wybitny znawca wiedźmich zwyczajów napisał kiedyś, że wiedźmy muszą się nawzajem odwiedzać co jakiś czas. W ich profesji bowiem granica między mądrością a szaleństwem jest tak cieniutka, że należy ją pieczołowicie monitorować i porównywać notatki.
Zgodnie z grafikiem wyznaczonym przez pełnię księżyca, dzisiejszego wieczoru to Margolota oczekiwała odwiedzin koleżanek po fachu. Dębowy stół przykrył obrus haftowany w czarne koty, na półmiskach piętrzyły się dietetyczne ciasteczka i pączki o obniżonej kaloryczności. Wiadomo bowiem nie od dziś, że miotła ma swój określony udźwig, którego przekraczać nie wolno.
Smok na wszelki wypadek wyniósł się z chatki tłumacząc mętnie, że leci sprawdzić czy noga krasnoluda zrasta się prawidłowo. Tak po prawdzie to wolał grać z Miłomirem w szachy, niż słuchać całonocnego plotkowania.
Wiedźmy zjawiły się punktualnie i obie naraz. Żadna przecież nie mogła dopuścić do tego, że tej drugiej dostaną się bardziej pulchne pączki czy soczystsze kremówki. Zaparkowawszy miotły przy ścianie chatki, weszły do środka, mrocznie szeleszcząc długimi sukniami i przytrzymując spiczaste kapelusze zaczepiające o niską ościeżnicę.
-No no, kochanieńka! -zaszczebiotała jedna, oblizując z palców kleksy białego kremu. -Nieźle się tu urządziłaś. Ale z twoimi zdolnościami w mieście miałabyś o wiele więcej klientów. Nie masz pojęcia, ilu ludzi szuka prawdy u wróżek. I złotem płacą, kochanieńka. Zło-tem!
-I wszyscy są zadowoleni z tej prawdy? -Margolota dolała wiedźmie herbaty. -Przecież prawda nie zawsze bywa miła a mówisz, że tak drzwiami i oknami po nią idą. Może w mieście inna świadomość ludzka. Jak powiedziałam sołtysowej, że jej mąż na sianie z młodą wdówką dokazuje, to wcale nie była skora złotem płacić.
-To po co powiedziałaś? -zdziwiła się wiedźma, sięgając po kolejną kremówkę.
-Po prawdę przyszła...
-Młoda jeszcze jesteś. Oni nie przychodzą po prawdziwą prawdę tylko po taką, którą chcą usłyszeć. Taką, która rozwiewa ich lęki, tuli do serca mówiąc, że nic złego się nie dzieje i są na właściwej drodze. Jak oczy nie widzą, to serce nie boli. Nie znasz tego przysłowia?
-W takim razie po co przychodzą?
-Bo w głębi duszy czują. -druga z wiedźm siorbnęła gorącej herbaty. -Czują, że coś jest nie tak. Przychodzą, by rozwiać swoje wątpliwości...ale tylko w tym kierunku, jaki im odpowiada. Biznes jest biznes, moja panno. Albo mówisz im to, co chcą usłyszeć, albo nazywają cię czarownicą i palą na stosie.
-No cóż. Czyli muszę zainwestować w ognioodporne gacie. -wzruszyła ramionami Margolota. 

Niestety, nie znam autora obrazka.

***

Kochani! Rośnie grono czytelników odwiedzających Margosiową chatkę, same baśnie też z paru zdań wyewoluowały w zupełnie nowy świat, z Prastarą Puszczą, Morzem Bezkresnym i wieloma innymi miejscami, jakie będziecie mieli okazję wkrótce ujrzeć oczyma bohaterów opowiadań. Historie będą przeróżne. Wesołe, mroczne, czasem troszkę straszne a i smutne pewnie się zdarzą. Jednak prócz owych baśni przygotowałam dla Was niespodziankę. Nowością staną się....przepisy na smakołyki przewijające się w Margosiowej kuchni. Myślę, że wesołe historyjki pachnące drożdżówką i okraszone smakowitym humorem, znajdą uznanie szczególnie u pań, zaglądających do wieśmowej chatki.