Nie umiesz?

Słońce prześwitywało przez liście zarumienione pocałunkiem jesieni, ślizgało się na smoczych łuskach migotliwymi zajączkami. Smok rozsiadł się wygodnie opierając plecy o pień drzewa i brzdąknął pazurem w strunę mandoliny. Raz, drugi trzeci...Leśne echo porwało skoczną melodię, zafurkotało suknią rudozieloności, zakręciło wokół Margo tanecznym zaproszeniem.
-Nie będę tańczyć! -burknęła nadąsana wieśma. -Nie umiem. Znowu zrobię z siebie głupka. Przewrócę się o własną stopę albo pomyli mi się walc z walcem drogowym. -podciągnęła kolana pod brodę i udawała, że wcale nie kiwa palcem w bucie do rytmu smoczej melodii.
-Czy po to, by poczuć magię tańca potrzebujesz znać kroki zapisane przez innych? -smok mocniej uderzył w struny, babie lato zawirowało jak welon panny młodej. -Masz wszystko czego potrzebujesz. -złote oko mrugnęło zachęcająco. -Po prostu bądź szczęśliwa. I nie bój się, że upadniesz. Strach jest jak wata zatykająca ucho. Bojąc się, przestajesz słyszeć melodię własnej duszy. 

obrazek pochodzi z galerii:  http://imaginism.deviantart.com/