Drzewo

Drzewo rośnie w centrum domu. Oplata serce paleniska, koroną sięga ponad kalenicę. Węzły gałęzi przenikają strop poddasza, scalają ściany siłą potężniejszą od zaprawy, którą połączono rzędy cegieł. Korzenie wgryzają się w głąb ziemi sięgając do samego jądra istoty żywiołu.
Kiedyś, bardzo dawno temu mała, przestraszona dziewczynka wymyśliła sobie to drzewo. Miękki, bezpieczny świat. Ucieczkę od rzeczywistości.
Przyniosła do domu swojej duszy małą sadzonkę światła i nagle okazało się, że dąb przebił korzeniami granicę światów i zakotwiczył się w materii realności.
Zmieniał się. Raz był strażnikiem. Ciemniał niczym przedburzowe niebo, marszczył brew konarów, otaczał jej dom nieprzeniknioną tarczą. Innego dnia perlił się rosą na zielonozłotych liściach sprawiając, że wnętrze domu wypełniała rozmigotana mgiełka. Czasem był mgielny, zasłuchany w to, co dziewczynka szepcze mu przytulając policzek do chropowatego pnia, a czasem chichotał szeleszcząco, łaskotany w gałęzie stadem dziwnych stworków buszujących w jego koronie.

Dziewczynka dopiero po wielu latach zrozumiała, że to ona jest dębem. Ona sama sięga ramionami gałęzi do firmamentu, sama zakotwicza stopy w wilgoci Matki Ziemi. Jest strażniczką, opiekunką i częścią wszechświata.

 zdjęcie pochodzi z galerii: http://miragie.deviantart.com/gallery/?catpath=%2Ftraditional&offset=0