Wszystkiego po trochu

Miało być o moich rodzicach. No dobrze.
Otóż niewątpliwym przejawem ich wyjątkowego poczucia humoru, było zamontowanie w moim pokoju modnych wówczas aluminiowych karniszy. Ci, co podobnie jak ja zbliżają się do wieku, w którym zaczyna się zdanie od "a za moich czasów..." wiedzą pewnie o jakie karnisze chodzi.
No ale nie odbiegajmy od głównego wątku narracji...
Uczyłam się w LSP (popularnie - Plastyk), która to szkoła znajduje się w mieście oddalonym o około 15km od tego, w którym wówczas mieszkałam. Rad niewola trzeba było wstawać odpowiednio wcześnie. I tu dochodzimy do celowości montażu owych karniszy.
Zaprawdę powiadam wam, energiczne odsłanianie okna, prezentowane przez moją matulę o godzinie 6.00 sprawiało, że człowiek nie tylko się budził, ale budził się w pozycji kota z kreskówki - czyli wczepiony w sufit nad łóżkiem pazurami wszystkich czterech kończyn i ze zjeżonym włosem.
Odgłos jaki wydawały żabki sunące po aluminiowej szynie nie da się porównać z niczym. Może najbliższe temu było by skrzyżowanie paznokcia sunącego po szkle+hamowanie pociągu wyładowanego złomem...a to wszystko skoncentrowane do dźwięku trwającego jedną sekundę...rozlegającego się bez ostrzeżenia w różowej, rozkosznej mgiełce cichego snu....
No. To już wiecie...Boki zrywać, prawda?

Dzień Kobiet tuż tuż... Panowie, nie kupujcie swoim damom aluminiowych karniszy! Lepszy będzie kuferek :D




Przy okazji - nie mogę się napatrzeć na te kwiateczki pisankowe. Aga kurs robi, myślę, że warto się naumieć takich cudowności.

A to tak dla przypomnienia komedii jaką wczoraj oglądałam. Sedek mi mówił, że film jest do kitu, ale nie sądziłam, że aż tak. Efekty specjalne były ok. ale niech mi ktoś wytłumaczy, skąd w tym filmie Nazgule i Assasin??
Za to muzyka mnie zachwyciła.