Mroku odrobinę?

Wiatr owionął jej plecy, przejął dreszczem. Podniosła głowę. Szept, niby szelest liści, niby tchnienie zatrzymane w kącikach warg doleciał z meandrów labiryntu. Obudził pierwotny lęk a zarazem ciekawość. Wabił, mamił, przyciągał obietnicą. Upojny zapach kwiatów zakręcił jej w głowie, stał się ciężki, duszący… Wstała chwiejnie. Wytężając wzrok starała się przebić ciemność ścieżek. -Jest tam ktoś? –zawołała cicho i umilkła przestraszona słabością własnego głosu. Zrobiła parę niepewnych kroków w stronę ścian sklepionych zielonym łukiem powoju. Obejrzała się za siebie. Fontanna zastygła w świetle księżyca niczym lodowa rzeźba. Ścisnęła mocniej dłoń na łodydze róży. Kolec przebił opuszek palca. Kropla krwi spłynęła po kielichu kwiatu.
Nenya weszła w labirynt. Ciemność zamknęła się wokół niej niczym czarne skrzydła upadłego anioła. Szła przez meandry poplątanych ścieżek jak we śnie. Niewidzące oczy skryła pod powiekami, dłonią przesuwała po zielonych ścianach stąpając lekko i pewnie jak gdyby prowadził ją niewidzialny przewodnik. Wiatr pieścił jej włosy, delikatnie poruszał skrajem jedwabnej sukni. Kropla krwi zastygła na płatku róży niczym klejnot. Zatrzymała się nagle, posłuszna niemym rozkazom. Uchyliła powieki. Przed nią wznosiła się altana opleciona powojnikiem, którego białe kwiaty przeplatały się z zielonymi liśćmi tworząc żywy baldachim. Słodki zapach wibrował w powietrzu. W sadzawce u podnóża altany odbijał się księżyc, srebrzysta tarcza okolona kwiatami lilii wodnych… Przy marmurowej ławie dostrzegła cień postaci skrytej w mroku. Jedynie skraj peleryny unoszonej wiatrem omiatał blask księżyca, reszta tonęła w ciemności...


Rysunek wykonałam na podstawie obrazu, który kiedyś, gdzieś wyszparałam.