Upiór w pracowni

Za oknem sierpniowo, przedjesiennie bardzo. Wiatr, szare niebo...rozmarzona lawenda i zapach maciejki. Gdzieś za zakrętem miesiąca pierwsze babie lato. I taki szarutki komplet mi wyszedł. Kwiaty wiosenne a jednak całość u progu jesieni.

Wczorajszy dzień obfitował w mocne wrażenia. I choć w pracowni, to bynajmniej nie estetyczne.
Maluję sobie moje drewienka, cichutko, jak Pan Bóg przykazał, aż tu nagle...od strony regału daje się słyszeć chrobot. I to wcale nie delikatny..o nie! W pierwszej chwili zamarłam z pędzlem w dłoni, no ale ile można tak stać? Nie należę do "myszobojących" a męża (jak zwykle kiedy jest potrzebny) nie było w domu, więc piszczenie i podnoszenie kiecki do niczego sensownego by nie doprowadziło...
W regale chrobotało coraz mocniej, więc powoli zaczęłam wypakowywać wszystkie klamoty z półek, a jest tego od metra i ciut ciut. Trochę się dziwiłam przy tym, że ta "mysza" taka gierojka i mimo hałasu dalej dokazuje. No ale nic, odważna pani domu to i odważne myszy. Wywalałam więc wszystko na podłogę w coraz większym szale, bo nie mogłam znaleść chroboczącego stwora. Kiedy opróżniwszy półki zabrałam się do wywlekania szuflad, tknęło mnie, że szuranie dobiega z wielkiego kartonowego pudła z serwetkami. Niewiele myśląc wysypałam wszystko na ziemię...i....

Khem... no właśnie. Kawaler znalazł spokojną przystań w ogrodzie, a ja nastrajam się do tego, żeby poupychać to wszystko, co teraz na ziemi leży....